Şöyle Böyle

Telefonun ışığı yüzümü aydınlatıyor,kafamı kaldırıp nereden  başlayacağımı düşünürken karşımdaki duvarda asılı olan “Bulutların Üzerindeki Adam” posterine bakıyorum ve bir anlığına “Bulutların üzerindeki kadın olmak istiyorum.” Bunu çoğu zaman istiyorum.İnsanlar birbirlerini kırdıklarında bazen öfkeyle bazense zevkle.Bir yerler de savaşlar gördüğümde,kucağında bebeği ile birlikte koşan bir baba gördüğümde , Dünya bir Guernica iken “bazen birilerinin ölmesi gerekiyor ama.” diyen birini gördüğümde posterime bakar ve bulutların üzerindeki kadın olmak isterim.Dövüş Kulübü kitabında veyahut filminde belki ikisinde de diyor ya: “Bizim çağımız büyük bir buhran görmedi” diye.Hayır,bu yanlış çünkü bizim çağımız elindeki o teknolojik aletlere bakarak gözlük numaralarını 5 numaraya çıkarttıklarından çağımızın büyük buhranını göremediler.Bencilliği göremediler.Savaşlarda birilerinin ölmesi gerekiyor dediler tabi ölen sen veya ailen olmadığı sürece.Bencillik okyanusunda yüzmeyi öğrendi bizim çağımız, öğrenemeyenlerin cesetleri kıyıya vurdu.Bizim gözlük numaralarımız 5’ten 6 ‘ya çıkarken bir çocuğun toz içindeki sokakta ağlayarak annesini aramasını fark etmedik bile.Bir Guernica da biz boyadık ama fark etmedik bile.En son posterime bakıp nereden başlayacağımı düşünüyordum, bulmuş olacağım ki noktamı koyuyorum.