Olgunlaşan yüreğin şiiri

Uçurtmam tellerden sıyrıldı anne!

Ben sıyrılamadım gitti,

kendim sandığım iğreti sessizliklerden…

Arayışlarım devam ederken hüzünlü mevsimlerde,

sana tutunduğumu sandığım her dalda düşüşümü seyrettin.

Anne mani ol,

Iraksak sokaklarda rehber ol bana!

Hadi anne, ne duruyorsun topla aklını!

Bir cinnetin ortasında kimse sakin kalmazken

Benim sakin kalmam gerekti.

Doğuştan getirdiğim merhametten mi bilmiyorum,

tüm hırpalanmalarım arasında seni yatıştırmayı vazife edindim kendime…

Artık kendi başının çaresine bakman gerekecek.

Böyle demiştin onsekizime eriştiğimde..

Şimdi senin kalbine erişilemiyor anne…

Ben sensiz bu dizelerde,

Köpüklü insanlardan kaçıyorum,

Yanlarında kalabilmem için duru bir vicdan gerek…