Derler ki bir şeyi bıraktığında sana gelir.
Kendimizi kandırmayalım hepimiz bir şeyi çok istedik,somut veya soyut.O hediyeyi bekledik,o mesajı ,o maili veya en basitinden birisinin siz selam verdiğinizde geri dönmesini.Fakat ben artık bekleyen olmak istemiyorum,bekledikçe acaba çok mu taktım diye düşünen ben olmak istemiyorum.Nazım Hikmet der ki:
“Fakat artık ümit yetmiyor bana
Ben şarkı dinlemek değil şarkı söylemek istiyorum.”
Ben şarkıyı kendi ellerimle yazıp söylemek istiyorum,işte o zaman “benim hayatım”diyebileceğim.Bir şeyde hevesim gittiğinde, elde etmek istemiyorum daha fazla.Üzüldükten sonra elde ettiğim mutluluk nötr çünkü benim için.Diyeceksiniz ki bu kız ne diyor.Bu kız veya kızlar beklemekten çok sıkıldı ve başkasından beklemektense kendisi yapacak.Kendim için kitap okuyorum artık,sırf öğretmenim istedi diye değil.Birisine söyleyeceklerim varsa söylüyorum o an,düğüm oluşmuyor inceldiği yerden kopuyor.Sırf insanlar mutlu olsun diye yaptığım şeyleri bıraktım.Umarım bu yazıyı okuduktan sonra biraz cesaretlenirsiniz ve yapmak istediklerinizi o an yaparsınız.Çünkü hayat beklenirse çok uzun,harekete geçildiğinde çok kısa.Doğduğumuz günden beri bekliyoruz,bizlere imkan yaratılmasını.Fakat başta alışmamalıydık buna,kendimizi başka insanlara muhtaç hissetmemeliydik.Eğer gezmek istiyorsan kendin çık ve gez.Kimse beklenmeye değmez,hayat da beklemeye gelmez.