Hikayeler, Kütüphane

DÜNYA OMUZLARIMDAYDI VE ÇOK AĞIRDI

Hatırladığım kadarıyla,kucağıma verdikleri bir bebekti. Benim kızımmış. Ne ara doğurduysam,doğurmuşum. Karnım hiç dolunay şekline bürünmeden,hiç sancısız,hiç hamile olduğumu bilmeden,hiç aşermeden,dünyaya getirmişim. Ne kadar güzel bir kız çocuğu. Gözleri gök ve deniz karışımı,kağıt gibi, bembeyaz teni. Kuş tüyü kadar hafif. Babaannesine benzetiyorum içimden. Aslında kucağıma ilk aldığımda, kara kuru bir bebekti. Görseniz çirkin derdiniz. Sonra,saatler aktıkça,bebeğin yüzündeki çirkinlikte aktı,gittti. Evrildi,çevrildi, bu hale büründü. Onu dizimde sallayıp,uyutacak uygun bir köşe bulamadım. Kimseler de şurası uygun demedi. Çöktüm bir kenara. Açtım göğsümü. Nohut tanesi dudaklarıyla göğsüme yaklaştı,emmeye başladı. Ama ne yazık ki sütüm gelmiyordu. Süt yerine su akıyordu göğsümden. Allah’ım ben ne yapacaktım. Ya doğar doğmaz verilmesi gereken altın sütü de veremediysem? Eğer öyleyse durum çok vahimdi. Ben nasıl bakacağım bu bebeğe. Ya bu üzerindekilerden başka kıyafeti yok. Yabancı olduğum bu kentte nasıl ve nereden alacağım yeni bir kıyafet. Çok çaresizim. Ben bu yükü taşıyamam. Nasıl taşıyayım?

Derken,uyandım. Kaldıramayacağım büyüklükte sorumluluk,yük olup,sırtıma bağlanmıştı. Neyse ki,rüyaymış. Dedim. Bu bir rüyaydı ve ben uyanıp,silkelenip kendime gelince,yükü üzerimden attım.

Peki ya,rüya olmayanlar? Attığımız her adımda biraz daha artan yüklerimiz. Onlardan nasıl kurtulacağız? Bize taşımakta güçlük çektiğimiz yükleri yüklemekten hiç çekinmeyen,gocunmayan hayatı nasıl affedeceğiz?

DÜNYA OMUZLARIMDAYDI VE ÇOK AĞIRDI” ile ilgili yorumlar;

  1. Hilalll? dedi ki:

    Her adımda, her yaşta bir yük alıyoruz hayatımıza.Belki bir gün tek tek o yükleri atarız… atabilir miyiz?
    Yazıda kendini bulan okuyuculardanım eline sağlık?

  2. Arife dedi ki:

    Hayatı affederek belki de yükümüz atarız. Güzel bir yazı olmuş. Sevgiler?

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir