Kaldırılması Gereken Sınırlar

Bir şeyleri yapmak için neden beklemek zorundayız?  Ya da beklemek zorunda olduğumuz duygusu neden bize aşılanıyor? Sorularımı sormak için neden bir şeylerin gerçekleşmesini bekliyorum? Eğer gerçekten gerekliyse neden gerçekleştiren ben olmuyorum? Olamıyorum? 

  Sınırlardan sıkılmadık mı? Her gün bizim bir adım daha atmamamız için yolumuza çıkan sınırlar. Her gün kabiliyetlerimizi sadece kendimiz için harekete geçirmeye mecbur bırakan sınırlar. Önce kendimizden başlayarak sırayla her şeyi değiştirme isteğimizi bizden alan sınırlar. 

  Bir çiçeğin ne kadar özel olduğunu anlatabilmem için beklemek zorunda değilim. Olmamalıyım. Düşüncelerimi, yaşadıklarımı aktarmak, umut ışığı olmak için, kalemin elime gelmesini beklememeliyim. Kalemi elime alsam, diğer insanların bana kağıdı vermeleri için beklememeliyim. Ne zaman ihtiyaç duysam, başkasının isteklerine bağlı yaşamamalı, kendim dilediğimde kendim alabilecek yetkiye sahip olmalıyım. Ne zaman kendi şarkımı söylemek istesem, başkalarının şarkılarını söylemek zorunda bırakılmamalıyım. Kendi notamı oluşturmak istediğimde, hazır parçaları çalmak zorunda kalmamalıyım. 

 Kendimize bir söz versek? Asla hizaya gelmemek için, kendimiz olmaktan vazgeçmemek için. Beklememek, ertelememek, hayatımızı olumlu değiştirecek şeyler için diğerlerinin iznini beklememek için. Önce kendimiz için iyi olanı, sonra insanlık için iyi olanı gösterecek yol için çalışmalara başlayacağımıza emin olmak istediğimden. 

 Hepsinin kapısı hayallerimize çıkıyor. Bu kadar emin isek, neden birinden geçivermiyoruz?