Kaktüsler de Sever

  Dokunmaya bile kıyamayacak kadar çok seversin bazen. Öyle uzaktan, öyle saf, temiz. Ne zaman yaklaşmak istesen ürkekçe geri çekilirsin. Çünkü canı acıyacak, bilirsin.

  Papatya gibi naif, bir o kadar da kırılgan kalbine zarar vermekten korkarsın. O güzel, hiçbir zaman yakından bakamayacağın yüzünü seyre dalarsın. 

  Öyle içten seversin ki, dikenlerin sana batmaya başlar bir süre sonra. Kanatır kalbini, sevilmeyeceğim hissi. Yine de susarsın, konuşursan tek kanayan sen olmayacaksın çünkü.

  Zamanla büyür içindeki yara, saran da olmaz. Dünya o kadar bencildir ki, kimse kendi isteğiyle kana bulamaz ellerini. İşin ucunda yaşam olsa bile. Ve sen kaktüs olarak gelmişsen dünyaya, tek başına ölmeye mahkumsundur. 

  Sevginde boğulmaman dileğiyle…