Atlı Asker Desenli Gri Zarf

Bir mektup yazarsın; acele etmezsin. Kelimeleri seçerken yavaşlarsın, durur, düşünürsün. Ne söyleyeceğini, nasıl söyleyeceğini tartarsın. Birine hislerinden ya da içinde bulunduğun hâlden bahsederken ister istemez daha özenli olursun. Bilirsin ki: yazdıkların bir ekranda kaybolmayacak, birinin eline değecek, açılıp kapanacak, belki defalarca okunacak.

İstersen bir başkasına yaz, istersen gelecekteki kendine. O an için sana büyük gelen şeylerin nasıl değiştiğini görürsün. Mektuplar biraz da bunun için güzeldir: geçip giden zamanı saklarlar. Bir zamanlar buradaydın, hissediyordun, yazmıştın.

Bir mektup yazmak, biraz durup kendinle konuşmaktır aslında. Kafka, Milena’ya yazarken bunu yapıyordu; Virginia Woolf, mektuplarında günlerin ağırlığını hafifletmeye çalışıyordu. Her biri kelimeleri birine ulaştırmak için değil sadece, kendini toparlamak için de yazdı. Çünkü mektup, insanın düşüncesini aceleden kurtarır.

Zarfların yanında iki mektup kağıdı bir de kart geliyor. Karta belki özet bir şey yazarsın, belki bir alıntı, belki bir resim çizersin. Mektup kağıtlarına ise gönlünce yaz. Büyüklerin ellerinden küçüklerin gözlerinden öperiz.