Söze nereden başlanır, inanın bilmiyorum. İnançlarımdan vuruldum, arkadaşlar.
En sevdiğim, inancımdan vurdu. İnancından vurulan, bir daha iyi olmaz genelde. Bilirsiniz. İnançlarımız ; bizi ayakta tutan temelimizdir.
Ben vurulduğum her inancım ile beraber acıyla baş etmeyi de öğrendim. Bunlar sayesinde güçlendim. İnandığım yolda tek başıma yürüdüm. Yürürken, bir sevginin hayat bedel olmaması – içindeki umudu idama sürükleyecek kadar insanda güç bulmaması gerektiğinin farkına vardım.
Ayşenur ! dedim. Önceden o’ yoktu, ama hayat vardı. İnsanlar sadece ziyaretçidir, bırak gelsinler ve gitsinler. Sadece birisi kalıcı gelecek kalbine. Onun için en güzel odayı ayır ve gelişini, sabırla bekle.
Çünkü, fikrim odur ki ;
Şu dünyada başımıza her ne geliyorsa, sevgisizlikten.
Sevememekten. Az sevmekten geliyor.
Ve sevginin, şefkatin, merhametin yenemeyeceği de hiçbir şey yok.
Birazcık halden anlamak, merhamet, iyi niyet ve sevgi.
Bana her derdin devası gibi geliyor.
Esirgemeyin.
Kendimce, sevgi dışında hiçbir duyguya karşılık vermemeye, başkasının zihninden geçeni kendi gerçeğime katmamaya, bana ait olmayan bir hikayeye dahil olmamaya, özümden ayrılmadan, ışığımı korumaya niyet ediyorum.
Bu dünyada yapacaklarım ve elinden tutarak iyilik ile, sevgi ile yaşatacağım insanlar var.
Sonra elbet bir gün bu diyardan göçüp gideceğim.
İyilikler, sevgiler hep yaşayacak. Ben de hep iyiliklerde, sevgilerde yaşayacağım.’
Bazen Defter ailesi, sevgiyle kalın.’
Bu kadar güzel ifade edilemezdi.