Koştum… Geç kalıyordum. Koşarsam yetişirim sandım ama kıl payı kaçırdım. Tam, işte yetiştim derken geçti gitti. “Evet başardım, yakaladım” dediğim anda, en ulaşılabilir anda kaybettim. Sanırım bu durum beni daha çok üzdü. Oysa sonbaharın renklerine bürünmüş ağaçların altında yürüyebilirdim. Sanki bir film karesindeymiş gibi hissedebilirdim. Usul usul düşen yapraklar, tatlı tatlı esen rüzgâr eşliğinde, yaşadığımı fark ederek yürüyebilirdim. Güzellikleri kaçırarak koşmaktansa, hızlı adımlarla küçük ayrıntılarda yer alan, düşündüren, içimi kıpır kıpır eden anları fark ederek devam edebilirdim yoluma. Üstelik yetiştiğim tramvay değişmeyecekti. Aynı tramvaya farklı duygularla binebilirdim. Yaşadığımı, hayatı ve ayrıntıları fark edebilirdim ama koştum… Belki de aksiliklerle dolu olduğunu düşündüm hayatın. Şanssızlıkların beni bulduğunu düşündüm. Koşmasaydım muhtemelen çok daha farklı düşünecektim. Şanslı bile bulabilirdim kendimi. Durağa ulaştığımda tramvayın gelmesine üç dakika kaldığını görünce her şeyin yolunda gittiğini düşünecektim. Yolda duyduğum kuş sesleri, dökülen yapraklar, yol kenarındaki bir kedi günümün güzel geçmesine sebep olacaktı.
Sonra durdum. Düşündüm. Hayatta böyleydi aslında. At gözlüğü takmışçasına tek bir şeye odaklanarak yaşıyorduk. Tek amacımız kariyer, okul, dersler, arkadaşlar, iş, evlilik… Biz hedefe yetişmeye çalışırken etrafımızda olan güzellikleri kaçırıyorduk. Varacağımız nokta, ulaşacağımız an değişmez bazen. Nefes nefese kalmak veya tadına vararak ulaşmak bizim elimizdeydi. Aslında demek istediğim sorumluluklardan kaçmak, sorunları görmezden gelmek değil. Sadece yavaşlamak, farklılıklara odaklanmak, sorunların varlığını kabul etmek, büyütmemek. Şikayet etmemek, pes etmemek… Sadece olumsuzluklara odaklanan, tek hedefe kilitlenen o gözlüğü çıkarmak. Zaman hızla geçerken ânda yer alan güzellikleri kaçırmamak. Hem ne demiş Kemal Sayar, “Yavaşlayın. Bu hayattan sadece bir defa geçeceksiniz.”