Benden

KIRINTI

Sevgisizliğin son kırıntılarını yaşıyorum. Bundan ötesi ne olur bilmiyorum. Uzun zaman oldu benden bir beklentisi olmayan birinin bana sarılmayışı. Buna çok ihtiyacım var. Az önce ablamı arayıp “abla ne olursun gel ve bana sarıl” dememek için kendimi zor tuttum.

Çocuksu bir şekilde oyuncağıma sarılarak uyuyorum bir süredir. Önceden bu gibi durumlarda kızını teselli eden bir anne rolü ile kendime şefkat dolu sözler söylerdim artık bunu yapamıyorum. O gücü bulamıyor muyum yoksa artık yetmiyor mu bu sözleri söylemek bilmiyorum. Belki de kendimi kandırmak istemiyorumdur.

Hayatımla ilgili yol ayrımları yaşayacağım bir dönemdeyim bazı konular için. Ya yine uçsuz bucaksız bir kum sahilinde deniz yıldızını bulmaya inandıracağım kendimi ya da öylesine kumlarla oynayıp onların değerli olabileceğine yarı yarıya inandıracağım. Umarım ilkini seçerim,ondan sapmam ama bilmiyorum yine de birşeyler bir yere kadar ne de olsa.

Plansız bir hayat sürüyorum. Tembellikle taçlandırılmış bir hayat, kılını bile kıpırdatmadan her şey olsun isteyen bir hayat. Gerçi artık bir şeyler arzulamadığımı hissediyorum. Inanamayacaksın belki ama hayal kurmuyorum artık. Hayal gücü ile hep başkalarını şaşırtan ben, artık hayal kurmuyorum.

Bu düzenin çarkında edilen bir avuç buğday bile değilim artık. Ben neyim? Ben kimim sahi! Kim olmaya çalışıyorum ya da!

NEYİN BEDELİ BU PEKİ???

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir