Yine duygularımı köreltmek için sığınıyorum satırlara. Yine vazgeçmek için geldim. Yine içimdeki bazı şeyleri öldürüp yeniden dirilmek için buradayım.
İçimdeki acıyı başka ne dindirir bilmiyorum. Derin bir çaresizlik hissi içindeyim ve her dakika biraz daha boğuluyorum.
Belki kendim için en doğru karardı vazgeçmek, belki de büyüyünce geçer. Bir yerlerde izi kalır belki, ama dokunmadıkça acımaz değil mi? Her yara kabuk bağlar derler, buna gönül yarası da dahil mi?
İçimde filler tepiniyor sanki, ama iyi türden değil; kalbimi biraz daha parçalamak istercesine bir tepiniş bu. Belki de bir haykırış.
İçimden geleni olduğu gibi satırlara dökebilsem keşke, ama bir şeyler eksik sanki. Kelimelerimin yetmeyişine mürekkebi bahane edermişim gibi..
Acıların bir gün dinme ihtimaline tutunmak istiyorum. İlk defa yaralarımı kendim saramayacakmışım gibi bir his var içimde. Umarım yanılıyorumdur. Düştüğüm yoldan gerekirse ellerim kanayarak, ve yine ellerimi de kendim sararak devam etmeliyim yoluma.
Yine bitiyor mürekkebim. Ben yaralarımı gözyaşlarımla temizleyeyim, siz de hikayenin sonunu merak edin.