Bir yerde dinlemiştim, bahar demek çiçeklenmek, renkli olmak, güneş açmak diyorlardı. Bu yüzden sonbahara güz demek yakışıyormuş. Düşünüyorum da insanın da çiçek açması için doğayı beklemesi gerekir mi? Bence gerekmez. Ben her anımda değişmek, gelişmek isterim. Bazen de hatalar yapıp düşünmek isterim. Düşündüklerim ve yaptıklarım önce zihnimin sonra da ruhumun çiçekleri olur. Bu çiçekleri bazen kavurucu sıcaklarda, bazen fırtına eşliğinde yağan karda buluşur benimle. Benim onlarla buluşmayı en sevdiğim an ise güz zamanları. Soğuk havayı hissetmeye başlamak, renk değiştiren yapraklarla dolu yolda yürümek içimi şenlik yeri yapar. Hiç durmadan yağan yağmurun olduğu günler ise telaşlanırım. Bu telaş endişe ya da korku dolu değil. Bu telaş ” hadi kalk kendin için bir adım daha at” diyen güzel bir telaş. İşte bu yüzden canım Güz sana sesleniyorum, ağaçlar yapraklarına veda ederken, doğa gri bir renk ile buluşurken benim çiçeklendiğim, en güzel renklerle buluştuğum zaman olduğun için seninle hep iyi anlayacağız.