Benden

Çiçeklere Öykünen

Ruhumun naçarlığını gizlemek içindir bu çiçeklere meyledişim. Rengarenk olamadım hiç taç yapraklar gibi. Rayihalarımı savuramadım rüzgarlara, çekemedim bu yüzden bal yapsın diye arıları. Ben, içimin kokuşmuşluğunu çiçeklerin kokusuyla bastırdım. Bu yüzden leylaklara, lavantalara vurgunluğum.. naftalin yerine çiçek rayihası istedim, tekrar tekrar açabilmek için. ‘..iğde ağacı gibi binlerce çoğalmaktı dileğim.’

Çiçekli perdelerin arkasında, kollarımı kenetleyip çiçek olmak istedim çocuk gibi fazlasıyla. Hem de çokça çiçekli şiirler yazmak isterken ben, çiçekli şiirler okuyabildim sadece o perdelerin gölgesinde, şey çiçeklerin ve yaprakların gölgesinde aslında.

Fallara kanmadım hiç, hem nasıl kanabilirdim papatyalar böylesine koparılırken tablasından. Koparmasınlar hiçbir çiçeği dalından, gövdesinden, toprağından…

Ahhh.. gövdem, dağınık ve karışmış gövdem, çiçeklerin gölgesinde renklenmeyi bekliyor. Evet, renklerin gölgesinde çiçek açıyorum. Çiçek açmalıyım, koku saçmalıyım çünkü ben, çünkü… ah bu çiçekler, ölemiyorum bile. Lütfen, anlayın çiçeklerin dillerinden, onların alfabesiyle konuşuyorum, anlayın çiçeklerden. Ben, çiçeklere öykünen.. Merhaba!..

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir