Hiç unutmuyorum, hayranlıkla bakardım iki tekerlekli bisiklet süren çocuklara. Benim için bunu yapabilenler cesur insanlardı. Bende olmayıp başkasında olanlara karşı gösterdiğim o bilindik düşüncelerden sadece biri…
Kalamıyordum o iki tekerlek üzerinde. Süren çocukları izlerken iki düşünce belirirdi aklımda. Birincisi kendini küçük görme. İkincisi bile isteye niye kanatayım ki bir yerimi? İlki aklımdan aşağı boğazıma oradan kalbime geçer otururdu. İkincisi daimi başımın içinde saplı kalırdı. Biri düşürürken diğeri ayakta kalmamı sağlardı…ve ben hep bu şekilde arafta kalırdım.
Sonra bir akşam rüyamda gördüm kendimi. Kırmızı bir bisiklette doyasıya ordan oraya gidiyorum. Vitesimi atıp pedala bir basıyorum ki uçuruyor o hız beni. Gözlerimi açtığımda ilk dediğim şey şu oluyor, “Ben bu bisiklet sürmesini öğreneceğim!”.
Yalvar yakar bisiklet aldırıyorum bizimkilere rüyanın akabinindeki günlerde. Kırmızı renkte. Fazlasıyla tedirgin bir halde bir ayağım yerde diğeri pedalda bakıyorum önümdeki boş sokağa. “Rüyadaki gibi yapabilirim.” diyorum. Yerdeki ayağımı hızlıca çekip pedala koyuyorum bir yandan da direksiyonu sağa sola kırarak dengede durmaya çalışıyorum…Bir bakıyorum ayalarım pedalları döndürüyor ve ben gidiyorum bisiklet üzerinde. O kadar mutlu oluyorum ki sokağın sonundaki yokuşa geldiğimi fark edemiyorum. Panik haliyle yokuş aşağı hızlanıyorum bisikletle. Durmaya çabalarken paniğim doruk noktasında beni çamurun içine gömüyor. Feci şekilde düşüyorum. Kanayan dizimle çamurun içinde bir süre oturuyorum. İşte orada fark ediyorum ki düşmek o kadar da kötü değil. Çünkü ayakta durmaya çabalarken düşmüşüm. Yapmak istediğim şey için yara almışım…ve geçicek her şekilde.
Düşüncelerimden hoşnut bir şekilde ayağa kalkıyorum. Bisikletimi çamurdan kaldırıp yanımda sürerek eve doğru yürüyorum. İşin püf noktasını çözüyorum. Dengede kalmak. Dengede kaldığım sürece korkacak bir şeyim olmayacak.
…ve ben orta birinci sınıfa başlayacağım senenin yaz tatilinde bisiklet sürmesini öğrenmiş oluyorum. 3 ay ekmek almaya bisikletle gidecek kadar takıntılı bir halde..