Benden

Bir zamanlar

Bir zamanlardı
Vardım
Koşuyordum ve düşüyordum, dizlerim morlar dolu
Mutlu sayılırdım, o zamanlar da ağlardım
Neden olduğunu bilmezdim ama bazı geceler çok acı çekerdim
Babaannemi çok özlerdim, en çok onu özlerdim.

Sonra bir şeyler değişti, ben değiştim
Büyüdüm sandım, tek başıma her şeyi hallederim dedim
Yapayalnız kaldım aslında, açmadım kapıyı kimseye
Ne anneme babama, ne yakın bir dostuma
İçerideydim hep, içimdeydim
Geceleri acı çekmeye devam ettim
Edilmemiş isyanlar ve intiharlar biriktirdim.

Kimseye anlatmadan bir musibetten geçince
Böyle oldum, yapayalnız
Kimseyi istemedim, kimseye ses etmedim
Sadece ben vardım, ben ve kararlarım
Ah o kararlarım
Kimsesiz alınan kararlarım…

Sonra yine büyüdüm, büyüdüğümü sandım
Hatırlıyorum o günü, kapıları son kez kapadım
Yani öyle sandım
İçeri kapattığım ne varsa beslemeye başladım
Aldığım kararlar da içeridekilerden beslendiler
Karanlıktan, bakmadıklarımdan…

Şimdi buradayım, bilmiyorum büyüdüm mü
Bildiğim tek şey var diyemem çünkü o da yok
Hissettiklerim var
Acı var
Karanlık var ve boşluk var
Kapı var, içeridekiler var
Ve kilit eskisi kadar sağlam değil
Açılmak için fırsatını kollayan…

-türkan arasan

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir