Bir uçurumun kenarında içinde sakladığımız korku, düşme korkusu değil, düşüp de o manzaranın seyrine bir daha dalamama korkusu. Düşüp o manzaranın güzelliğine doya doya ağlıyamama korkusu. O manzaranın üzerine karanlıklar çökse de, o karanlıkta göz gözü görmese de onun orada olduğunu bilmek umut verir insana..
Karanlığın umudu yenememesi, bu hayatın bileğimizi bükememesi, inançtan ya da aptallıktan da olsa o uçurumun kenarında öylece durup beklemek, o manzarayı seyretmek.
Belki de sadece içimizdeki ler yüzünden gidemiyoruz. Belki onlar içimizdekilerden daha güzel olduğu için.
- Aslında biz onlardan değil de “Kendimizden gidemiyoruz..”
Efendim çok güzel olmuş yazınız