Bir Uçurum Kenarında

Bir uçurumun kenarında içinde sakladığımız korku, düşme korkusu değil, düşüp de o manzaranın seyrine bir daha dalamama korkusu. Düşüp o manzaranın güzelliğine doya doya ağlıyamama  korkusu.  O manzaranın üzerine karanlıklar çökse de, o karanlıkta göz gözü görmese de onun orada olduğunu bilmek  umut verir insana..

Karanlığın umudu yenememesi, bu hayatın bileğimizi bükememesi, inançtan ya da aptallıktan da olsa o uçurumun kenarında öylece durup beklemek, o manzarayı seyretmek.

 Belki de sadece içimizdeki ler yüzünden gidemiyoruz.  Belki onlar içimizdekilerden daha güzel olduğu için.

•  Aslında biz onlardan değil de “Kendimizden gidemiyoruz..”