Benden

Ben Allahımın Kuzusuyum

Başlıksızız

Bizim boncuğumuz şakımalara doyamıyor. Artık kalbimizde hangi kapakçıkları açıcağımızı şaşırdık; segisinden. Yahu bir kuş. Kuş kuş. Bu kadar sevilir miymiş? Duysam inanmazdım. Seviliyormuş günlük be. Bu hayvanların insana muhataplığı acayip bi mevzu. Demiş miydim en son ‘ şeker gibiyim, pamuk şeker’i öğretmiştim, şimdi de ‘seni yicem’i. Görsen kelime haznesi iki buöuk yaşındaki çocuğa yetişti. Yavrum ezberini de tam yapıyor. Sen ona nameli söyleyince o da aynı tonda okuyordjfk. ‘Boncuuuuuk napıyosun’ deyişini duyman lazım. Böyle gene bizimki hünerlerini gösteriyordu babama. O da bonucuğa böyle ama nasıl içten bir şekilde ‘kuzuuuum’ dedi. Bi an hayat durdu. Ben de uyumuyordum ama gözüm kapalı uzanıyordum. Yani o öyle dedi ya sen buna ‘bir kuşu mu kıskandın yuh sana diyeceksin’ ama öyle değil. Ben de o an içimden ‘ben de Allah’ın kuzusuyum’ dedim. Öyle ama. Bana kuzum demiş mi babam? Belki küçükken. Küçükken bana hitap ederken güzel bir kelime söyleyince aklımda tutmaya çalışırdım. Yetmemiş günlük, bugünlere kadar tutamaşım. Şimdi hatırlamıyorum bile ne dediğini. Öyle işte dört tane evladı topluyorsun ve bir kuş etmiyor belliki. Madem dedim içimden, içinde böyle bir srvgi potansiyeli vardı; bizim neyimiz eksikti? Kuş gibi şakıyamadık diye mi? E sen sevgi gösteriyorsun da o hayvancık bile o duruma öyle geliyor ben ni yanlış biliyorum. Neyse günlük suçlayıcı iç sesimiz zaten geç kaldı nerelerdeydin sen ya? Haksızlık ve hürmetsizlik ediyormuşum. Haklı da biraz. Gördün mü? Benim fikirlerimin arkasında durma saniyem de 2, 3 falan. İnsanları şu anki varlığıyla topyekün bir şekilde topa tutamayız. Dedemin ve babanemin durumu ortadayken babam inci tanesi kalıyor yanlarında. Büyüdüğü ortam büyüme şeklini de hesaba katarsam belji gerçekten elinden geleni yapmıştır. Belki gerçekten elinden gelen bu kadardır. İnsanlar eğer farkındalığını yüksek tutarsa çocuğunaa kendi çocukluğunun bi tık üstünü verebiliyor gibi geliyor bana. Hele bir de o farkındalığın farkında olmasın. Yaşadıklarının aaynısını yaşatıyor. Durumlar böyleyken insanın bu dünyada kendisinden başka suçlayabileceği ve dahi değiştirebileceği kim var? Ve yine ayrıca kendimizden başka da kimimiz var ki? Tam bu noktada O‘ndan (celle celaluhu) varlığını tüm benliğimizde hissedip kendi yalnızlığımızda kendimizi boğmamamzı niyaz ediyorum. Sana bir güzel dua daha bırakayım günlük..

“Korkumu emniyete çevir, maddi manevi tökezlemelerimi azalt. Hüznümü ve hırsımı gider. Bana devamlı yardımı ol. Beni bana bırakmadan benden al. Beni benliğimden, varlığımdan vazgeçerek sana yöneltmekle rızıklandır. Beni nefsime düşkün ve hissiyatıma mağlub eyleme. Bana bütün gizli sırları, marifetini aç. Ey hayatı ezeli ve ebedi olan Hayy. Ve ey bütün mevcudat kendisiyle kaim olan Kayyum!”

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir