Benden

Ablukam

Ayın her günü devranın döneceğine olan inancımı ayın sadece bir günü kaybetmem, o güçlü umudu dev dalga gücüyle yıkar. O gün göğsümdeki ağrıdan öleceğim gelir. 

Varolmam böyle sürecek zannederim hep. Ve böyle sürecekse bir ağaç olmak daha çekici gelir. Mümkün değil değil mi? Doğaüstü. Ama olabilitesi gözüken şeyler de mümkün olmuyor bir türlü. Burda yiritiriyorum işte her şeyi. İnancımı, sevincimi, umudumu. Öleceğimin gelmesi bunlardan işte,yitirdiklerimden, çaresizliğimden. 

Çaresizlik bir abluka. Hepimizin. Hepimiz olmaktan çok yoruluyorum, kendi alanıma doğru kanat çırptıkça hepinizleyim. Daha çok sürmesin, yalvarırım. 

 

 

 

 

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir